درس بیست و ششم-داستان نجات یافته تایتانیک که بزدل نامیده شد

Titanic Survivor Branded A Coward For Not Dying

بازمانده تایتانیک به خاطر زنده ماندش بزدل نامیده شد

When the Titanic hit an iceberg in the North Atlantic in 1912, it took 1,517 women, men and children to a watery grave. Masabumi Hosono was not one of them.

هنگامی که تایتانیک در سال ۱۹۱۲ در اقیانوس اطلس شمالی به یک کوه یخ برخورد کرد، ۱۵۱۷ زن، مرد و کودک در آرامگاه خود در اعماق دریا مدفون شدند. ماسابومی هوسونو بین آنها نبود.

Masabumi was the only Japanese person to survive the Titanic’s sinking. He was one of the lucky few who escaped on a lifeboat. He did not feel so lucky when he returned to Japan. He was called a dishonorable coward for not falling on his own sword.

ماسابومی تنها فرد ژاپنی بود که از غرق شدن تایتانیک نجات یافت. او یکی از معدود افراد خوش شانسی بود که با یک قایق نجات فرار کرد. او پس از بازگشت به ژاپن چندان خوش شانس نبود. او به خاطر اینکه مسئولیت کارش را نپذیرفته بود، بزدلی بی شرم نامیده شد.

Masabumi boarded the largest man-made moving object on Earth with 2,208 other passengers. In the early hours of April 15 he woke up on a doomed ship.

ماسابومی همراه با ۲۲۰۸ مسافر دیگر سوار بزرگترین وسیله متحرک ساخته دست بشر شد. او در ساعات بامداد ۱۵ آوریل در یک کشتی بدفرجام از خواب بیدار شد.

Masabumi fought his way to the deck. He said, “All the hideous blue flashes from the flares and the noises were simply terrifying. There was a feeling of utter dread and desolation.”

ماسابومی به زور به عرشه کشتی راه پیدا کرد. او گفت: « تمامی چشمک‌های مبهم منورها و صداها بسیار وحشتناک بود. حالتی از مرگ و نابودی مطلق همه‌جا را فرا گرفته بود.»

Masabumi resigned himself to the inevitable. He believed he had no choice but to share the Titanic’s destiny.

ماسابومی خود را به چیزی اجتناب ناپذیر سپرد. او معتقد بود که هیچ چاره ای جز شریک شدن در سرنوشت تایتانیک ندارد.

Saying goodbye in his mind to his beloved wife and children back in Japan, he watched women and children climbing aboard lifeboat 10. An officer cried, “Room for two more.” Masabumi noticed a man jump aboard. Without thinking he followed suit.

در حالی که در ذهنش با همسرو فرزندانش در ژاپن وداع می‌کرد، به تماشای زنان و کودکانی که در حال سوار شدن به قایق نجات شماره ۱۰ بودند، پرداخت. یک افسر فریاد زد: «برای دو نفر دیگر جا هست». ماسابومی متوجه شد که یک مرد به داخل قایق پرید. او هم بدون لحظه ای فکر همان کار را کرد.

On the boat, Masabumi heard the cries of the drowning, the children sobbing for their fathers and the women crying for their husbands. He fell into a bottomless despair.

ماسابومی در قایق صدای فریاد کسانی که غرق می شدند، بچه هایی که برای پدرانشان ضجه می زدند و زنانی که برای شوهرانشان مویه می کردند، را می شنید. او در ناامیدی بی حد و حصری فرو رفت.

After returning home to Japan, he was publicly shamed as a coward and fired from his job. Some said it was because he “betrayed the Samurai spirit of self-sacrifice.” Western academic Margaret D. Mehl believes Masabumi was condemned because he embarrassed Japan in the eyes of the world.

او پس از بازگشت به ژاپن، در اذهان عمومی به عنوان یک بزدل مورد نکوهش قرار گرفت و از کارش اخراج شد. بعضی ها گفته اند که این امر به این خاطر است که او به روحیه ایثار و فداکاری سامورایی خیانت کرده است. مارگارت دی مهل یک استاد دانشگاه غربی معتقد است که ماسابومی به این دلیل محکوم شد که ژاپن را در چشم جهانیان خجل کرد.

While some say that Masabumi’s shaming was a uniquely Japanese reaction, others point to a similar reaction in Britain. English businessman Joseph Ismay was the managing director of the company who owned the Titanic. He also survived its sinking. Like Masabumi, he was fiercely criticized for escaping the ship when women and children were still onboard.

با اینکه بعضی ها می گویند نکوهش ماسابومی یک واکنش منحصرا ژاپنی بود، برخی دیگر به واکنشی مشابه در بریتانیا اشاره می کنند. بازرگان انگلیسی جوزف ایسمای مدیرعامل شرکت مالک تایتانیک بود. او نیز از غرق شدن جان سالم به در برد. او هم مانند ماسابومی به دلیل فرار از کشتی در زمانی که هنوز زنان و کودکان سوار کشتی بودند به شدت مورد انتقاد قرار گرفت.

No one knows how they would react in the face of death. While choosing life is a natural response, not everyone did so. Titanic passenger Benjamin Guggenheim chose self-sacrifice. Instead of saving himself, he placed his mistress in a lifeboat. After helping more children onto lifeboats, he returned to his room to change into evening wear with a rose through his buttonhole. He said, “We’ve dressed up in our best and are prepared to go down like gentlemen.” Guggenheim and his valet were last seen sitting on deck chairs smoking cigars and sipping brandy.

هیچ کس نمی داند که در برابر مرگ چه واکنشی نشان خواهد داد. با اینکه انتخاب زندگی واکنشی طبیعی است، همه این کار را نمی کنند. بنجامین گوگنهایم، مسافر تایتانیک فداکاری را انتخاب کرد. او به جای نجات جان خود، همسرش را سوار یک قایق نجات کرد. او پس از کمک به بچه های بیشتری برای سوار شدن به قایقهای نجات، به اتاق خود بازگشت تا لباس عصرانه اش را به تن کند و گل سرخی در جیب کتش بگذارد. او گفت: «ما بهترین لباسهایمان ها را پوشیدیم و آماده شدیم تا مثل نجیب زادگان غرق شویم.» گوگنهایم و پیشخدمت مخصوصش آخرین بار در حالی دیده شدند که روی صندلی های عرشه ی کشتی نشسته و سیگار می کشیدند و براندی می نوشیدند.